BEN BÖYLEYİM

Ne ergenlik çağımda, ne de şimdi sanırım hiçbir zaman normal bir genç kız olamadım. Nedense bir oyuncuya karşı hayranlığım olmadı, ya da erkek - kadın hiçbir müzik sanatçısı ilahım olmadı benim. Konsere gittiğimde yakından görebilmek uğruna bayılmadım. Odamı süsleyen posterler; defterimi süsleyen kart postallar, yapıştırmalar hatırlamıyorum hiç.
 Johnny Depp filmlerinde kaldı, rüyalarıma girmedi. Aktör filmini oynuyordu, sporcu oyununu. Ben sadece izleyici oldum hep.
 Futbol maçını da izledim, basketbolu da. Sosyal ağ sitelerinde her gün yeni bir basketbolcuyu beğenmedim, aynı  fotoğraf karesinde yer alabilmek için maçlarda gönüllü de olmadım. Zaten iri cüsseli pivotların tipinden öte, oyun kurucuları sevdim ben. Onların da takımın beyni olmalarını sevdim.
 İçinde dev geçen hiç bir tamlamayı sevmedim, sevemedim. Ürkütücü geldi her zaman. Dev adam, dev kazanı, dev aynası...
 Ben bu anormalliğimi sevdim, hiçbir zaman da '' Ayna ayna söyle bana!  '' demedim.